Φίδια που ζουν στα τροπικά νερά του Ινδικού και του Ειρηνικού ωκεανού. Τα θαλάσσια αυτά φίδια έχουν τα μπροστινά τους δόντια σταθερά, δηλαδή ακίνητα, με δηλητήριο όμοιο με εκείνο της κόμπρας και του φιδιού-κοραλλιού. Παρόλα αυτά, σπάνια δαγκώνουν τους ανθρώπους, και όταν οι ψαράδες τα πιάνουν μπορούν να τα χαϊδέψουν άφοβα. Για να προχωρούν μέσα στο νερό χρησιμοποιούν την πλατιά και δυνατή ουρά τους, ενώ θυρίδες πάνω στα ρουθούνια τους εμποδίζουν το νερό να μπει στους πνεύμονες. Τα μέλη μιας χωριστής ομάδας από αυτά τα φίδια, με πιο αδύνατο δηλητήριο, γεννούν τα αβγά τους στις ακτές. Το μεγαλύτερο από τα 13 είδη αυτής της υποοικογένειας φτάνει σε μήκος τα 2 μ. Περίπου 30.000 από τέτοια φίδια αλιεύτηκαν μέσα σ’ ένα χρόνο στη θάλασσα κοντά στις Φιλιππίνες, όπου συγκεντρώνονται προτού γεννήσουν. Τα φίδια αυτά είναι περιζήτητα ως τροφή, χρησιμοποιείται όμως και το δέρμα τους. Τα μέλη μιας άλλης ομάδας, που έχουν πολύ δυνατό δηλητήριο, δεν βγαίνουν ποτέ στην ξηρά, γιατί τα θηλυκά είναι ζωοτόκα. Από την ομάδα αυτή είναι γνωστά περίπου 40 είδη, το μεγαλύτερο από τα οποία φτάνει σε μήκος τα 3 μέτρα. Οι υ. δύσκολα μετακινούνται στην ξηρά. Ζουν μέσα στα ρηχά νερά, κοντά στις ηπείρους και τα νησιά, και τρέφονται αποκλειστικά με ψάρια. Πολλά από αυτά έχουν σώμα χοντρό στο πίσω μέρος και λεπτό εμπρός, με λεπτό λαιμό και κεφάλι. Ξαπλώνουν στην επιφάνεια του νερού για να ζεσταθούν στον ήλιο. Λένε μάλιστα ότι το σχήμα τους, που τα κάνει να μοιάζουν με μικρά κλαδιά, συντελεί στην προσέλκυση των ψαριών, γιατί έχει παρατηρηθεί πως πολλά μικρά ψάρια μαζεύονται συχνά κοντά σε σκουπίδια που επιπλέουν, προφανώς για να μην τα ανακαλύπτουν τα ψάρια που τα κυνηγούν. Έχουν παρατηρηθεί συγκεντρώσεις εκατομμυρίων από θαλάσσια φίδια, που εκτείνονται σε περιοχές μήκους 100 χλμ. και πλάτους 3 μ. Τα φίδια αυτά κολυμπάνε πλάι πλάι προς την ίδια κατεύθυνση. Οι μαζικές αυτές μεταναστεύσεις σχετίζονται με τους τρόπους αναπαραγωγής τους. Μερικά από τα κυριότερα είδη υ. είναι η παλαμίδα ή πλάτουρος, ο υδρόφις ο γραμμωτός κ.ά.