Κοινή ονομασία διαφόρων ιοβόλων φιδιών που υπάγονται στα γένη Crotalus και Sistrurus της οικογένειας viperidae της τάξης των λεπιδωτών. Η ονομασία οφείλεται στο γεγονός ότι τα φίδια αυτά κροταλίζουν (κάνουν κρότο) με 5-6 κερατοειδείς δακτυλίους που έχουν στην άκρη της ουράς τους. Όταν το ερπετό οργίζεται ή φοβάται, κραδαίνει την ουρά και οι δακτύλιοι παράγουν ισχυρό αλλά υπόκωφο κρότο. Οι κροταλίες, κατά τη γέννησή τους, έχουν ελαφρώς διογκωμένη την άκρη της ουράς. Η διόγκωση αυτή, πέφτοντας με την πρώτη έκδυση, εμποδίζει το ακραίο τμήμα του δέρματος να αποσπαστεί. Αναστρεφόμενο προς τα πίσω, το τμήμα αυτό του δέρματος σχηματίζει τον πρώτο δακτύλιο. Κατά τη δεύτερη έκδυση, μια δεύτερη καλύπτρα σκεπάζει τον επόμενο δακτύλιο κ.ο.κ. Αντίθετα με ό,τι πίστευαν παλαιότερα, ο αριθμός των δακτυλίων δεν αντιστοιχεί ούτε στον αριθμό των εκδύσεων ούτε στον αριθμό των ετών ζωής του ζώου. Φαίνεται ότι ο κρότος χρησιμεύει για να κρατά μακριά τους εχθρούς του κροταλία, ο οποίος άλλωστε είναι κουφός, όπως όλα τα φίδια.
Ο κροταλίας ο φρικαλέος (Crotalus horridus), με δύο υποείδη, είναι διαδεδομένος στις ανατολικές ΗΠΑ. Έχει μήκος 1-2 μ. και το σώμα του καλύπτεται από 23-25 σειρές φολίδων. Στην ίδια περιοχή εξάπλωσης με τον προηγούμενο ζει ο κ. ο αδαμάντινος (Crotalus adamanteus), που έχει μήκος έως 2,80 μ. Στις νοτιοδυτικές ζώνες των Ηνωμένων Πολιτειών είναι διαδεδομένος ο κροταλίας ο τεφρόχρους (Crotalus cinereus), ενώ στη Βραζιλία ζει ο κροταλίας ο σκληρότατος (Crotalus durissus), του οποίου το δηλητήριο περιέχει τοξίνες που προκαλούν παράλυση. Ο πυγμαίος κροταλίας (Sistrurus miliarius), που έχει μήκος μικρότερο από 60 εκ., έχει το σώμα σκεπασμένο με μεγάλα πλακίδια σε συμμετρική διάταξη. Ζει στη Βόρεια Αμερική και δεν είναι πολύ επικίνδυνος. Ο κροταλίας των ελών (Sistrurus catenatus), λίγο μεγαλύτερος από τον προηγούμενο, απαντάται στις ελώδεις περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου τρέφεται κυρίως με αμφίβια. Το δάγκωμα του είδους αυτού, που τείνει να εξαφανιστεί, σπάνια είναι θανατηφόρο για τον άνθρωπο.